yalnız olmak için tek başına olmanız gerekmez. aslında en yalnız olduğunuz yerler metrolar, otobüsler, gemilerdir. en çok oralarda yalnız olduğunuzu hatırlarsınız. çünkü insanlar mutluluk gördüklerinde hüznü hatırlarlar. kalabalığı gördüklerinde yalnızlıkları akıllarına gelir. bu noktada yalnızlık numerik bir ifadedir, tek başına olmaktır. çünkü zihnimizde bu şekilde kodlanmıştır ve kelimeyi duyduğumuzda zihnimizin yarattığı imge "tek başına oturan insan"dır . oysa yalnızlık , çok iken aynı zamanda tek olmaktır aslında.
herkes bu dünyada tek başınadır. herkes, kendi filminde oynar. kimse bir başkasının hayatını kurtarmak için bu dünyaya gönderilmemiştir. kendi hayatınızı bir tek kendiniz kurtarabilirsiniz; başkası değil.
yalnızlık aslında kendinizi odak haline getirdiğinizde ortaya çıkar. sadece kendi geleceğinizi, hayalleriniz düşünürseniz, ileride istediklerinize kavuşamadığınızda hiçbir şeyiniz kalmaz. jack london'un martin eden'i gibi hissedersiniz. bu yüzden yolculuğunuz boyunca diğer insanların elini sıkmalı, onlara bir gün geri döneceğinizi hissettirmelisiniz. evet, insanlar sizi kurtaramaz ama kurtulmanız için yardımcı olabilir. hem belki siz de onlara yardım edebilirsiniz, kim bilir?
yalnızsanız aslında kalabalık içindesinizdir aynı zamanda. bir sürü insanın eninde sonunda hissedeceği şeyi hisseden kalabalık bir ailesinizdir. her insan günün birinde yalnız olduğunu hissedecektir. bazıları bunu çabucak savuşturup gülümseyecektir. bazıları her şeyin sahte olduğu bir evrende bu gerçeği bilen tek kişi gibi hissedecektir. matrix'in mimarı olmayı ister miydiniz? bilmek mutsuzluk getirir. ben olsam mutlu olmayı seçerdim.
aslında yalnız olduğunu düşünen sen'in hayatını bir başkası yaşasaydı belki de mutlu olurdu. belki de yalnız değilsin ; sadece ne aradığını bilmediğin için sürekli deniyorsun. dünyanın güzelliklerini senin başarın , hayallerine ulaşman tayin ediyor. istediğin olmadığında her şey karanlık, hiç arkadaşın yok, kimse seni sevmiyor. oysa yalnız sen yoksun ki dünyada.
aslına bakılırsa önemli olan nasıl bir hayatımızın olduğu. chris mccandless'in yaptığı gibi yabana gidip tek başına var olmaya çalışmak hata mı? belki hata ama bu onun hayatıydı ve önemli olan mutlu bir hayat yaşayıp yaşamadığıydı. insanların yalnız olduğu doğru ama bu önüne geçemeyeceğimiz bir şey değil. en azından onun kötü bir şey olmadığını anlayabiliriz. şu herkesin yalnız olduğu metrolara bindiğimizde kulaklığımızı takıp parmağımızı şıklatıp kalabalık bir ailenin mutlu olmaya çalışan bir ferdi olduğumuzu hayal edebiliriz. bakın yalnız değiliz aslında. sadece bazen öyle hissetmemiz gerekiyor o kadar.
not: gördünüz mü bak neler yazdırdınız bana! negatif enerji yayıyorsunuz . sefalet dalgaları bana kadar ulaşıyor
