üzülürüm, çaresizce geçip kenara otururum. onu izlerim, ne zaman kucaktan kucağa geçecek diye sıra beklerim ve araya kaynarım. o zaman aklımda hiçbir soru olmaz, sorgulamam, sadece oturup sıranın bana gelmesini beklerim. üzerime bir ağırlık çökünce hafif doğrulurum ve giderim. bir daha oraya gelmem, oraya bakmam ve orası hakkında konuşmam.
bu da böyle bir anımdır işte.
