anneanne...yarın memlekete gideceğim ama evine gitmek gelmeyecek içimden. öldüğünü bir türlü unutamadığıma kızıyorum içten içe. oysa 1 saatliğine unutsam da evine gitsem orada umuduyla öyle çok isterdim ki onu orada bulmayı ve boynuna sarılmayı. sarılamazdık hatta o öyle güzel sarardı ki tek başınA yüklenirdi sarılmayı. kapının önünde otururken huysuzca, bastonunu tutarken dalgınca ve beni gördüğü an basamaklarda kızıl saçından yüzüne düşen gülümsemeye sokuldukça içim bir tuhaf olurdu. kışları istanbula gelirdi, evin neşesi olurdu. yaz kış içimden kaybolmayan sevinçti. yokluğuna hiç alışamadım hiç.birçok şeyin yokluğu ucundan kıyısından dokunur geçerdi, onunki çok derinden dokundu. 2 yıldır geçmek bilmedi. geçmeyecek de biliyorum. ben oraya her gittiğimde kapının eşiğindeki boşluk içime oturacak...
