Bizim çaycı Atilla amca vardı. Beğenmediği adama çay vermez ve hazzetmediğini dükkanına sokmazdı. Fakat demlediği çaylar öyle enfes, öyle lezzetli olurdu ki, abartmadan söyleyeyim dört saat, beş saat o daracık mekanda neredeyse yirmi kişi dip dibe oturur, çay içer, yine de usanmazdık! Yani adam çay sektörünün Hannibal Kitchen'ıydı diyebiliriz. Ve dükkanı hariç dışarıdan sipariş edilen çayları kılı kırk yararak verir, öyle kolay kolay dışarı servis yapmazdı. Bir gün Atilla amcanın çay ocağında bir kaç arkadaş oturuyor ve onun çay hükümdarlığının kanatları altında sohbet ediyorduk. Çevredeki esnaflardan birisinin yeni çırağı heyecanla içeri daldı ve "Atilla amca iki çay biri açık!" diye bağırıverdi. Bunun üzerine, öyle abartılı bir şekilde olmasa da biz inceden buz keserek Atilla amca'ya baktık ve nasıl bir tepki verecek diye bekledik! Atilla amca başını yana eğdi, az bekledi, çocuğa döndü ve "bi de açığı çıktı A...... K....!" dedi! Hani, biz çayı binbir zahmet seçicilikle veriyoruz, bir de özel siparişi çıktı der gibi... Diyeceğim o ki "bir de Merkez'i çıktı .... ......"
