Bunun nankörlük ya da iştahtan çok psikolojik durumla ve bireyin içinde bulunduğu bunalımla ilgili olduğu kanaatindeyim.
Gerçekten bu şekilde avunabilen var mı? Herkesin hayatı farklı farklı derecede zorluklarla geçiyor ama her acıda çekilen acı aynı aslında. Birinin en büyük acısı birini kaybetmekken diğeri felç kalmış olmanın acısıyla yüzleşiyor. Bu durum ikisine de yakın derecede ızdırap verip hayatlarını aynı derece yıkar. Başkaları neler yaşıyor, bunu bulamayan da var dediğinde insanın içi sadece ufak bir derecede rahatlar. BU durumu kabullenip hayatına devam etmeye çalışmasında etki sağlayabilir ama hayatının sonunda olduğunu ve bir çıkış için umudu kalmadığına inanan biri için zerre önemi olduğunu sanmıyorum.
