üniversite zamanı bir yaz eskişehirde kalıp kafede çalışmaya başlamıştım. o zamanlar tabi yok paraya saatlerce çalışıyorum ve gece sabaha karşı 2-3 evde oluyorum. tek eğlencem geldiğimde bir bölüm how i met your mother izlemek. o zamanlar ne kadar boş, verimsiz, monoton hissediyorum ve mutsuzum anlatamam fakat gece yattığımda sadece şunu umut edebiliyordum; okul başladığında yine mutlu olabilirim.
bu günlerde yine aynı hissediyorum ama bitecek bir şey yok. tükeniyorum.
