zaman anlardan oluşmuş bir bütündür der sanıyorum platon. nasıl maddenin bölünemez en küçük parçası atomsa o zamanki görüşe göre an da böyledir. an ı yaşamak konusu meditasyon pratiklerinde çok geçer de gerçekten mümkün müdür, bilmem. hele ki berbat bi geçmiş gelecek kaygısyla yoğurulup bu hayatınızın özü olmuşsa, bu duruma gelmekte sizin hiç suçunuz yoksa, bir de sorumlu aileniz gibi asla hayatınızdan atılamayacak organik olarak bağlı olduğunuz insanlarsa, suçludan intikam bile alamıyorsanız, insana hayatı, inancı, Tanrı'yı, hakikati, velhasıl her şeyi ve herkesi sorgulatır. Boynunda bir yumruyla yaşarsın, anlatmak istedikçe daha çok boğulursun. eskiden dağları delmeni sağlayan özgüvenin mariana çukurunun dibine düşer. zeka ve çalışkanlığının yaratabileceği hayat standartlarına asla ulaşamayacak olmayı bilmek insanı ezdikçe ezer. çevrendeki aptalların yükselişini izler, ; harcanmış bir yetenek olmanın ağırlığı altında ezilirsin. eskiden sana akademik başarı sağlamış yeteneklerinin de aslında sende olmadığını düşünür hale gelirsin. hiçbir şeye konsantre olamaz, çok güvendiğin zekan bile işlemez hale gelir. depresyon,uykusuzluk, gerginlik, sosyal kopuş bunlara eşlik eder. çırpındıkça batarsın. Rilke demiş ya "dedem bu topluluğa aile adını veriyordu" diye, öyle yabancılaşırsınız her şeye. içki ve sigaradan medet umarsınız, eskiden ağzınıza sürmemiş olsanız da. hayat teoman ın deyişiyle koyu bir balgam sert bi pornoya döner!
