askerlik vazifesinden döndükten hemen sonra başıma gelmiş olan durumdur. askerden evvel 2 sene kadar şimdi yapmakta olduğum işi yapıyordum ve tekrardan yapmak istememiştim. bir sigorta şirketinin ilanını görüp iş görüşmesine gitmiştim. lobide bekleyen onlarca insan arasında 1.5 saat boyunca zaten daralmışken içeriden çağırdılar.
kapıyı tıklattım girdim otur dediler oturdum. mülakatı yapacak hanımefendi ve yan taraftaki diğer insanlar ben hariç her şey ile ilgileniyordu. 5 dakika 10 dakika 15 dakika derken eğer ki işe kabul edilsem bile böyle bir işletmede ve bir su bile ikram etmeyen, konuşurken suratına bakmaktan bile imtina eden insanlar arasında yapamayacağımı anladım. biraz sonra kadın bana dönüp "evet gibson bey" der demez iyi günler dileyip kalkıp çıkmıştım dışarı. arkamda oluşan south park sessizliğini hiç unutmayacağım *
o günden sonra eğer ileride kendi işletmem olursa veya çalışacağım herhangi bir yerde insanlara bu şekilde davranmamam gerektiğini gayet iyi anladım. o bakımdan bu nahoş olaydan dolayı kendilerine teşekkürlerimi sunuyorum bir kez daha..
