saygı duyulası, özel bir insan. çocuklar duymasın'daki 'ben şuna karşıyım, ben buna karşıyım' sözleri sebebiyle değil tabii ki. bu adamı az çok tanıyan bilir; sadece oynadığı rollerin icabında değil, reel hayatında da farklıdır. hayat görüşü, vizyonu aşmıştır. uyumsuz bir insan değildir ama aykırılığı seçer. tüm bu aykırılığına rağmen umutsuz değildir, şu hayatta mutluluğun mümkün olduğunu ve aslında çok küçük şeylerle mutlu olunabileceği savunur.
filmleri öyle ahım şahım değildir, çok komik de değildir ama yeterince güzeldir ve kimsenin görmediği, çok doğru noktalara parmak basar. özgündür. son filminin son sahnesi mesela...
cenazesi defnedilirken insanlar yan yana sıralanmıştır. sıranın başındakiler ondan bahseder; işte 'iyi adamdı' , 'yazık oldu' , 'allah rahmet eylesin' falan. sıranın biraz daha uzağında kalan insanların ise konuştuğu konuların ölen kişi ile alakası bile yoktur. işte 'montun güzelmiş abi nereden aldın' , 'bayadır görüşemiyoruz abi bu cenaze de olmasa kim bilir ne zaman görüşürdük', 'arada halı saha yapalım ya' vesaire şeklinde. burada vermek istediği mesaj çok açık aslında. bir o kadar da acı. hayat devam ediyor ve kimsenin sikinde bile olmayacaksın mesajı. o yüzden yaşadığın müddetin değerini bil sonrası yok. sen o yaşadığın zamanda bile mutsuzsan, yaşamayı kendine zehir ediyorsan iki kere ölmüşsün demektir.
anneler sürekli arar ya evlatlarını, başta o da bu aramalardan rahatsız oluyordu. daha sonra bunu tam tersine döndürdü. müfit can sürekli olarak, durduk yere annesini aramaya başladı. annesi de çok şaşırıyordu hayırdır inşallah diye. bu şekilde bir nevi ona olan borcunu ödemiş oldu. filmi izleyen annelere ve evlatlara da ders verdi.
