çok fazla beklentiye girmemiz.
çok büyük beklentiye girince, hayal kırıklığı o kadar büyük oluyor.
kendi isteklerimi önemsememiz.
hep kendi isteğimiz olmaz, olamaz, olmamalı da zaten. o yüzden inatçı değil, mantıklı olmamız lazım.
aşırı tembel olmamız.
bizi mutlu edecek olan şeylerin peşinden gitmiyoruz bir türlü. bugün, yarın, sonraki gün... sürekli erteliyoruz.
insan ilişkilerinden çok, sosyal medya ilişkilerine önem vermemiz.
karşı komşumuzun gönderisini beğenmek değil, onunla çay içip sohbet etmek, hal hatır sormak önemli olan. karşılaşmamak için, o kapıdayken içeri girmesini bekleyip, kapını öyle açıyorsan, bırak zaten beğenme facebooktaki gönderisini, bırak kutlama doğum gününü duvarında.
her şeyi, ama her şeyi istememiz.
arabamız olsun, evimiz olsun, yazlığımız, köyde bir evimiz, gösterişli mutfağımız, milletin imrenerek bakacağı balkonumuz, son moda kıyafetlerimiz, son teknoloji cep telefonlarımız... isteklerimiz hep maddi şeyler. kaybedilmedikçe, sağlık isteyen, kaçmadıkça huzur isteyen kaç kişi varız?
sürekli haksızlığa uğrayan tarafın "biz" olduğunu düşünmek.
tüm dünya, bir tek bize cephe almış ve mutsuzluğumuzu istiyor. ve bunu herkes bu şekilde düşünüyor. uğradığımız haksızlık, uğrattığımız haksızlığın bedeli olarak bize geri dönmüş olabileceğini kesinlikle düşünmüyoruz.
kısacası; insanların mutsuz olmasının tek sebebi, bencilliktir.
