Hayatımın yası.. solan mevsimim.. içimdeki mıh.. kalbimdeki har.
Adağımdır kırılan boynum. Senindir al!..
Bu bendeki kağıt kesiği..
Bu bendeki gün batımı..
açamayan çiçek.. küskün çocuklar ve göğün bütün yağmurları, hatıramdır al.
Şimdi yetim bir dünyada, denizini özleyen martılar.
Kök saldım yokluğuna.
Beni ancak bir ağaç anlar.
Hasretle nasıl başa çıkar ağaçlar?
Ya denizler , nasıl ağlar ?
Ah bu bendeki sonbahar
Bu bendeki kırık dal
Kanımda solan kırmızı
Kirpiklerimde kar
Hasretindir yar
Hiç olmazsa rüyalarda sar.
Ben sana hep üşüyordum,
Çünkü kıştım..
Nakıştım , bakıştım..
inkar etmiyordum da bunu..
Seni sevmek gibi büyük işlere kalkıştım..
Ve lütfen inkar etme;
