Bazen öyle oluyor ki.. Sanki bir araba insan beni dövmüş. Elimi, kolumu, bacağımı hareket ettirecek gram mecalim yok. He bu sadece bedenen bir yorgunluk da değil. Ağzımı açıp iki kelam edesim yok, derdimi anlatasım yok, kendimi tarif edesim yok.. istiyorumki ben hiç birşey yapmayayım ağzımı açmayayım kolumu kaldırmayayım bir bakışımla bir kaş çatmam ile anlaşılayım ve ona göre davranılsın. Çok zor şeyler istiyorum her zaman bunun farkındayım. Ama bunu yapabilen, yapabilecek insanlara şahit olmuş olmam umudumu yitirmememi sağlıyor.
