Davranışın özünde yaratıcının yukarda yani gökyüzünde olduğu inancı yer alır. Bir nevi reflekstir. Çoğunlukla insanlar canları sıkkın olduğunda, aşık olduklarında veya mutlu olduklarında yüzlerini gökyüzüne çevirirler bu farkında olmadan dua ve şükür etme biçimidir.
Dua esnasında kişi özgürlük, umut ya da mucize arayışındadır. Şükür vakti geldiğinde ise gökyüzünün sonsuzluğunda ferahlar, sıkıntılarımızdan kurtulmanın hafifliği ile yaratıcıya teşekkürlerimizi iletir ya da evrene iyi dileklerde bulunuruz.
