sadece cocuk mu aglar sadece onların mi içi kanar. henüz goreve basladigimin ilk yılında bana hediye edilmişti. adını da hediyeyi verenler koymuştu. pek yaratıcı olmasa da çok sevmiştim çapkın'ımı. henüz evleneli 2 ay olmuştu. büyük bir sevinçle inu eve getirdigimde eşim ya o ya ben dahi demişti. sonradan bu isteksizliginin nedenini deştigimde kaçırmıştı dilinden "ben kuş beslemek istemiyorum ölümlerine dayanamıyorum" bunu bir kuruntu olarak düşünüp zorla da olsa kabul ettirmistim eşime senin varlığını. tüm bakımını benim yapacak olmam sözüne karşılık. bunların üzerinden koskoca 6 yıl geçti ve maalesef çapkın oldukça sancılı bir süreç sonrasında çırpına çırpına öldü. hem de eşimin ellerinde. ben de az önce onu gömdüm. bir dostu yolcu eder gibi. simdi çok pişmanım 6 yıl boyunca bizimle yasayan capkinin neden daha çok fotoğrafı yok diye neden daha fazla anını kayıt etmedim diye. şimdi geriye sadece onun sesi kaldı kulaklarımda ve soğuk kış gecelerinde ısınmak için televizyonun uzerine cikarak tvnin verdigi ısı ile ısınmak icin tunedigi yere bakıyorum anlamsizca ve gercekten gözlerim doluyor. ve maalesef insanoğlu neyi severse sevsin her zaman ölüme yenik bu düşünce de aklımdan çıkmıyor.
