Her zamanki gibi huzursuz ben sabahın altısında kalmış instagramda o foto senin bu foto benim ekranı kaydırırken bu cümleyi okudum. beynimde şimşekler çakması ve yataktan fırlamam bir oldu. Elime ne geldiyse üstüme giydim, saçlarım darmadağınık suratımdan haberim yok ama gözlerimin şişliğini hissedebiliyordum.
Anahtarı alıp evden çıktım, hızla arabaya gidip e 5 in o muhteşem trafiğinde makas ata ata onun evine gittim-trafik terörüm için özür dilerim lakin acildi-.
Telefonla aradım.
Mimist: "5 dakikaya sendeyim, bekle beni"
Adam: "tamam bekliyorum"
Gittiğimde motorunu hazırlıyordu. Bir hışımla yanına gittim.
M: "günaydın, naber?"
A: "günaydın, sen?"
M: "iyiyim, ... alabilir miyim?"
A:"bakıyım bulabilecek miyim?"
Aradı çantasını bulamadı tabiki sonra eve gitti aradı orda da bulamadı.
A: "Mimist ben bulamadım onu, uçağın kaçta?"
M: "peki, bulunca haber ver kargonun adresini veririm, bunlar da senin zaten(bendeki bir eşyası-en son uzaklaşmadaki görüşme bahanemizdi-manidar yani-
hoşçakal"
Son kez de olsa Ne bir göz teması ne de bir buse.
Tek bir cümlenin beni bu kadar etkileyip yarim saat içinde tamamiyle farklı bir güne, hayata başlamama sebep olması gerçekten tuhaf.
Artık gözümü karartıp anlık ciddi kararlar alıyorum.
iyi mi?
Kötü mü?
Zaman belirleyecek.
Tek bildiğin gri insanı olmadım ve gri insanlardan da hiç hoşlanmadığım.
