- Sonunda geldiğim nokta boş vermek. Oraya
gelebilmek için çok uğraştım, vazgeçemediğim
bir şey varsa oda boş vermek olur.
+Başka bir şekilde anlatabilir misin?
-Vazgeçemediğim tek şey vazgeçmektir.Sonuca
böyle ulaşacağımı umuyorum. inandığım şeyler
çok kırılgandı,uzun süre ortada olmayacaklar ve
tabi bende. Ama kararımda ki asıl karar bu
değil. Kendini kayıplara alıştırmak zorundasın.
Müzik dinlemeyi sever misin?
+Evet
-Çok sevdiğin bir müzik var mı?
+Yani evet
-Sence sevdiğin müzik sonsuza kadar kalacak
mı?
+Sonsuza dek çok uzun bir zaman profesör.
Hayır demeliyim.
-Ama 5 para etmez değildir bu değil mi?
+Değildir tabi
-Dünya'dan satır satır vazgeçersin, kendi
ölümüne suç ortağı olursun. Yapabileceğin
hiçbir şey yoktur, yaptığın her şey önündeki
diğer bir kapıyı kapatır ve sonunda tek bir kapı
kalır.
+Bu karanlık bir dünya profesör. Ama bu
kendimi öldürmeyi gerektirmez ki?
-Belki haklısındır, ama ben karanlığa susadım.
Hakiki ölüm için dua ediyorum ve öldüğümde
hayatta tanıdığım insanlarla karşılaşsaydım
bilmem ne yapardım. Tam bir dehşet olurdu.
Tekrar annem ile karşılaşacağımı ve artık bir
kez daha ölemeyeceğimi bilerek her şeye
baştan başlayacağımı bilseydim işte bu son
kabusum olurdu.
+Lanet olsun profesör kendi anneni görmek
istemiyor musun?
-Hayır, istemiyorum. Ölmüşün ölmüş olmasını
istiyorum, sonsuza dek. Ve bende onlardan biri
olmak istiyorum. Elbette ölülerden biri
olamazsın çünkü varolmayan şeyin toplumu da
olmaz. Toplum yok. Düşünmesi bile içimi
ısıtıyor. Karanlık, yanlızlık, sessizlik, huzur ve
hepsi bir kalp atışı uzaklıkta. Ruh halimin
kötümser bir dünya görüşü olduğuna
inanmıyorum, ruh halim dünyanın ta kendisi.
Evrimin insan hayatına getirebileceği tek
farkındalık her şeyin ötesinde olan tek şey
şudur, boşunalık.
+Eğer doğru anlıyorsam aptalla yatıp kalmayan
her insan intihara eğilimlidir diyorsun?
-Evet.
+Dalga mı geçiyorsun profesör?
-Hayır, dalga geçmiyorum. Eğer insanlar
dünyayı ve hayatlarını hayalsiz, yanılgısız ve
gerçeği olduğu gibi görebilseydiler, bir an
ölmek için sebepleri olurdu. Tanrıya
inanmıyorum anlıyor musun. Etrafına bir bak
adamım,görmüyor musun ıstırap
içindekilerinin feryat figanları kulağına çok hoş
geliyor olmalı ve ben bu tartışmalardan
tiskiniyorum. Varlığını inkar ettiği bir şeye
küfür edip duran köylü ateistlerin
tartışmalarından, senin kardeşliğin acının
kardeşliğinden başka bir şey değil. Eğer bu acı
arada bir geçer gibi olmayıp daima olsaydı,
bunun ağırlığı dünyanın evrenin duvarlarından
söküp un ufak olana kadar paramparça edip
yaratıldığı ilk güne geri fırlatırdı. Ve kardeşlik,
adalet, sonsuz hayat. Hadi ama adamım, bana
insanı hiçliğe ve ölüme hazırlayan din göster, o
dine katılabilirim işte.Senin ki hayallerle,
yanılgılarla ve yalanlarla dolu başka bir hayata
hazırlıyor. insanları bir gün bile ölüm korkusu
olmadan yaşamamaya mahkum ediyor. Her
neşenin üzerine karanlığın gölgesi çöküyor, her
yolun, her arkadaşlığın, her aşkın sonu ölüme
çıkıyor. Azap,kayıp, ihanet, acı, ıstırap,
yaşlanma, küçük düşürücü ve yavaş yavaş gelen
iğrenç bir hastalık..Ve tüm bunlarla birlikte
sonuç olarak, kendin için, herkes için ve değer
vermeyi seçtiğin herkes için işte gerçek
kardeşlik bu. Herkesin bir ömür boyu üyesi
olduğu kardeşlik. Beni kurtaracak olan
kardeşimi mi merak ediyorsun, onun canı
cehenneme o zaman.. Her şekilde, her kılıkta
ve her sıfatta canı cehenneme. Gerçek şu ki,
gördüğüm tüm şekiller yavaşça anlamını
yitirdi, hepsinin içi boş gibi artık. Sadece
şekillerden ibaretler bir tren, bir duvar, bir
araba, bir dünya, bir adam. Uğultulu bir
boşlukta asılı duran anlamsız bir telafuz,
hayatın hiçbir anlamı yok, yanlızca sözcükler..
Neden bir arayış içine gireyim? Neden? Ne
profesörü olduğumu sormuştun, karanlığın
profesörüyüm. Gün kılığına girmiş bir gecenin
profesörüyüm. Şimdi gitmeliyim.
+Hayır dur birazdaha kal, dışarda kim var
biliyorsun profesör.
-Evet dışarda kim var biliyorum. Sen nazik bir
insansın, söyleyecek bir şey kalmadı.Senin
tanrın sonsuz olasılıklarla dolu bir yerde
bulunuyor ve tanrıda olasılıklardan ibarettir.
Tanrının sevgisini istediğini söylüyorsun,
istemiyorum. Belki bağışlanmayı istiyorumdur
fakat bağışlayacak kimse yok,geriye dönüşte
yok, olanların düzeltmenin yolu da yok ve
sadece hiçliğin umudu var ve ben bu umuda
tutunuyorum, aç şu kapıyı..
The Sunset Limited
