"Sende gördüğümü görecekler diye ödüm kopuyor" demiş Özdemir Asaf.
Öyle sahi.
Düşünsene sende gördüğümü görse bir kişi ne olur ?
Önce gören o gözleri yerlerinden ederim.
Sonrasında belki mapus damlarına düşerim. Belki günlerce belki aylarca aç, susuz, en kötüsü sensiz kalırım.
Ama yinede ayırmam seni yanımdan, yöremden, eksik etmem nefesimden.
Sanıyor musun ki düşüyorsun dilimden ? Yanılıyorsun sevgilim.
Eksik olmazken damlaların kalbimdeki denizinden, yüreğinden konuşan bu adam, eksik eder mi seni kelimelerinden ?
Yüreğimdeki denizin, bir okyanuşmuşçasına yansır gözlerime.
Bana bak derim, çenene koyar ellerimi, kaldırır başını, gözlerini gözlerime kilitlerim sonrasında. O okyanus boğmaz güzelliğini, aksine yüzeyde, gözlerimde tutar seni.
Soruyorum şimdi, sever misin gözlerimi ?
Bana baktığın anda, mutluluğu yüzümdeki mimiklere yansıyan yüreğimde olmayı tercih eder misin herşeye ?
Var mısın, bize karşı olan herşeyi yerle bir etmeye ?
ismimi gönlünün en nadide köşesine kazımaya, bir ömür gözlerimi gözlerinde taşımaya söz verir misin ?
Ben söz veriyorum ; ismini yüreğime kazımaya, aşkla bakan gözlerini gözlerimde yaşatmaya sevgilim.
Senden başkasını gözlerimdeki okyanusun kıyısında boğmaya yemin ederim Meleğim.
Ellerin ellerimde, gözlerin gözlerimde, ismim yüreğinde, nefesim teninde kalsın sevdiceğim.
