yalnız ve depresif olduğum şu günlerde hiç düşünmediğim kadar bunu düşünüyorum. sonra aklıma annem geliyor. aynadan kendime bakıp ağlayıp yatağıma uzanıyorum.
sevmediğim bir mesleği yapıyorum, ilişkim iyi gitmiyor, kimseyle konuşmak istemiyorum, evden çıkmak istemiyorum...
Yarın 6.30 da kalkmak zorunda mıyım? hayatta kalmak için çabalamak mecburiyetinde olmak istemiyorum.
yaşadığımı hissetmedikten sonra nefes almayı sürdürmenin faydası var mı?
