biliyorum linç edileceğim ama doğru önerme. çok düz davranacağım.
biz kadınlar duygusal varlıklarız. erkeklerden daha karmaşık bir yapımız var ve aşık olduğumuzda yapabileceklerimizin sınırı yok. dünyanın en güzel gülen, bakan, en yakışıklı erkeğinin "o" olduğunu düşünürken, o insanı fazla idealize edebiliyoruz. hatta putlaştırabiliyoruz. oysa bu tapınma ritüeli tamamen hormonal. erkeklerde de durum aynı. üstelik çoğunlukla bunu farketmiyoruz ve o kadar idealleştiriyoruz ki, onunla sevişmeyi bile düşünemiyoruz. buna angelizm deniyor. o kişi kafada melek oluveriyor. oysa "ben bu aşırı sevgiyi, yoğun ilgiyi neden bir kadına hissetmiyorum acaba?" diye sorduğumuzda zaten cevap belli.
uğruna leyla'dan, şirin'den beter olunan o kişi de herkes gibi yemek yiyen, su içen, tuvalete giden biri. sevdiğiniz kişiyi sıçarken hayal edince bütün büyü bozuluyor zaten. yakışıklı erkeklerin kakası mavi ve deniz kokulu değil sonuçta. bunu sırılsıklam aşık olmanın ne demek olduğunu bilen biri olarak söylüyorum. peygamberleri, oniki imamı ve şehitleri tenzih ediyorum ama tuvalete giden biri ne kadar kutsal olabilir ki? o an düşünemiyor insan.
ayrıca kimse çok sevilmeyi hak etmiyor. makul olmak en iyisi. hoşlanılan ve mantığa da uyan biriyle evlenmek en güzeli. çılgınca aşık olanların büyük kısmı evlendikten sonra hüsrana uğruyor. çünkü aşk çoğu kez takıntıyı da beraberinde getiren, gerçekçi olmayan ve nice ocakları söndüren bir duygu.
