insanın zoruna giden anlar

Daha küçükken müthiş bir otokontrolle yaşamak, her şeyi sorumluluklara göre planlamak, başarmak, ve bununla övünmeyecek kadar farkında olmamak. Bunu görev bilmek. En başta kendi isteklerinden vazgeçmeyi öğrenmek.sonuç: bu sistemin bir gün çökmesi ve kendin dahil kimsenin seni tam olarak tanımaması. insanlarla arana duvar koymak.
Beklenen başarıyı elde edemeyince ailenin gözünde düşmek ama bunu bile fark edemeyecek kadar hayal aleminde yaşayıp kendini hep suçlamak. inanın bana kendini eleştirmek iyi bir şeyken suçlamak her şeyi daha da dağıtıyor.
Acımamak kendine.
Seni eve çekecek bir güç olmaması ama evi çok özlemek, gidecek cesaretin olmaması.
Şimdilerde aileyle birlikte geçirdiğin her an.
Her şeyi kendi içinde yaşamak. Üzüntüden çıldırsan da bunu goygoyla dile getirmek.
Ya da hiç dile getirmemek.
Her şeyi doğru yapmaya çalışmak kimseyi kırmamaya çalışmak ama bunun sonucu olarak her şeyi kendine zorlaştırmak.
Buna rağmen iyi ki ne olduğunu bilmeden tutunduğum o şey varmış da kedime bir şey yapmamaışım. iyi ki arkadaşlarım varmış.