film hakkında söylenmemiş bir şey kalmış ise 11 yılda <ki 11 yıl yazmaya elim gitmedi emin olamadım, 2006 ile aramızda 11 yıl olamazdı, olmamalıydı,> ben de bir şeyler söylemek istiyorum. aslında film hakkında da değil, bağımlılık kavramı hakkında, soyut sanrılar hakkında yazmak istiyorum ve bu film bu konu için ilk tercihim sanırım, her ne kadar requiem for a dream bir baş yapıt olsada bu film kadar dokunmuyor sebebi de bu filmin biraz daha kişisel, biraz daha ilişkilere dokunması sanırım.
herkes sanırım en az bir bağımlılık ile yaşıyor, onlarsız yaşanmıyor mu yoksa hayatlarımıza biraz da olsa anlam katması için biz mi uydurduk bunları bilmiyorum. sürekli bir şeylerin olmasını beklemek ve bu beklentinin her şeyi iyi yapacağına inanmak bile başlı başına bir bağımlılık, yoksa bu kadar çok istemezdim eminim.
filmi izlerken hayatımdan geçip giden kadınları düşündüm, teker teker aklıma geldiler aslında. ben hepsine de bağımlıydım. bencilce onların beni sevmesine ihtiyacım vardı. sonra daha çok sevgi için başkalarına gittim. tam bir bağımlı işiydi bu, alıştıktan sonra daha iyisine gitmek çok kolay bir adımdı, umursamadan sadece daha fazlasını istemek.
bunları buraya neden yazıyorum bilmiyorum, uzun zamandır kişisel bir şey yazmak içimden gelmiyordu sözlüğe, sadece filmler hakkında yazmak için girer olmuştum. dediğim gibi film çok kişiseldi benim için o yüzden bu yazıyı bir sona kavuşturmadan bitireceğim. iyi geceler sözlük.
