cenneti ayaklarının altına almış kanatsız meleklerimiz, yüce varlık annelerimizin, kimi zaman şaşırtıcı kimi zaman komik bir biçimde, kötümser ve karamsar girişimlerine dokunan durumdur.
huzurun, keyfin, mutluluğun tavan yapmış olması dahi o an bu yüce insanı, pesimizm fırtınalarını estirmekten alıkoyamaz..
bir bayram sabahı.. bayram namazından sonra anneannemin evinde buluşmuşuz, tüm akrabalar kahvaltı masasında anneannemin üzerinden buharı tüten cevizli lokumlarını taze çay ile lüpletiyoruz. Nasıl mutluluk, nasıl mutluluk! Kahvaltı bitiyor, kahveler gelecek ki bir tanem annem atılıyor..
- (Derin bir iç çekiş) Bayram bayram dedik, bayram da bitti..
Nasıl yani? Saat henüz 10 olmamış be anne?! Aynı durum pazar günleri de öğle yemeğinden heme sonra sıkça yaşanır.
- (Derin bir iç çekiş) Pazar pazar dedik, pazar da bitti..
Tüm bunların yanında esas pesimizm fırtınasının kopması, annenin size telefon aracılığıyla ulaşamaması ile başlar. O melek insan, o saf, kötülük düşünmez insan birden dünyanın en psikopat, en çetrefilli konularına vakıf; kanın böbreğin ciğerin hesabını yapmayan cinayet yazarlarından birine dönüşür. Kafasında öyle senaryolar yazar ki artık kendisi bile bir süre sonra buna şaşırmaya başlar.
(Kapı zili) Ding Dong!
- Selaaam ben geldim!
- Oğlum neredesin!!! Organ mafyası kaçırdı sandık!!!* Niye açmıyorsun telefonunu?
Başka bir vaka
- Alo!!!!!! Oglum!!!!!!
- Alo, merhaba annecim nasıls-
- Oğlum neredesin, aklıma 1001 türlü şey geldi*, dedim ya araba çarptıysa buna, ya bırakıp kaçtılarsa, ya tinerciler bıçakladıysa, ya .... ya.... ya... ya...
Bir de küçükken inşaata girerdik oynamaya, o zaman çok kızardı.. oradaki amcalar çok kötüymüş öyle derdi..
- Oğlum bir daha oraya girdiğini görmeyeceğim. Oradaki adamlar çükünü alır bacağından dolayıp düğüm atarlar!!!* Hatta seni iğneli bir fıçının içine atarlar, çalkalarlar. En iyi ihtimalle bir yerini keser dilendirirler..
Tüm bunlar uç, şaşırtıcı örnekler ve tepkiler olsa da, onlar için asla olmayacaktır.. Çünkü onları her daim geçerli bir sebepleri olacaktır:
