son zamanlarda takındığım tavırdır. dediğim gibi dünya yansa umrumda değil diyecek kadar olmasa da işin ucu bana dokunsa bile umursamıyorum. bazen gülüp geçiyorum. bazen şun yaptığım gibi itiraf ederken benden öteki beni, fark ediyorum kaldırmaya çabaladığım psikolojik enkazı. şimdi belki çok basitçe okudunuz geçtiniz okuyanların hatrı sayılır bölümü gibi. zira okuduğunu anlamada hep çok kötüydük hala da öyleyiz. siz anlamadınız ama ben isyankar bir halde haykıran harflerle yazıyorum şuan. ve ben bunu yazarken gözlerimden birer damla yaş tutsağım olmayı kabul etmedi daha fazla. üzgün olmam kimsenin umrunda değil. herkes kendi derdinde. ha bazıları var ki koca yürekli insanlar başkasının derdine de üzülür. ama bana üzülen olmuyor. belki sırf bu yüzden umursamıyorum.
