inan bak hemen her yaşta başa gelebilecek hadiselerdendir bu. "yok artık" deme, yaşa başa bakmayan anneler için zor olmaz müdahale etmek yemeye niyetlendiğin bir yemeğe. şöyle ki;
annen bir arkadaşına gitmek için tabiri caizse daha karga b.kunu yememişken çıkmıştır evden. kapı eşiğinde bir elini duvara dayamış halde, ayakkabılarını çekecek kullanmadan giymeye çalışırken de tembihlemiştir "mutlaka uğra sende" diye. rica kılıklı bu ultimatom sebebiyle öğle vakti sende kalkar gidersin annenin olduğu eve.
herkesi bir bir öptükten sonra ev sahibi olan teyze sorar: "kızım aç mısın" diye. karnımdan gelen sesleri duydu da mı öyle dedi acaba diye düşünürken sen, daha masadan kalkmamış çayını yudumlamakta olan annenin yanına oturmuşsundur bile.
canım teyze uzatırken içinde börek olan borcamı sana, anne ittirir eliyle ve der anında:
- yemez o rejimde, diye.
ya da bak gerçekten sevmiyorsundur hamur işi falan. ( bunu derken kendi yazdığıma inanamadım var mıdır hamur işi sevmeyen)ama hani açken sevmediği bir yemeği dahi iştahla yiyebilir ya insan gözün görmez işte senin de o an. tam uzanıp tabağına alacakken bir iki dilim, anne hemen müdahale eder duruma. neden çünkü seni düşündüğü için. ayıp olmasın diye aldığını sanar, bilir çünkü hayatta yemezsin sen börek falan.
- yemez o teyzesi, ağzına sürmez börek falan.
yahu çiğ yufka yiyecek durumdasın belki öyle acıkmışsın. masadaki soğuk salatalar bile dindirmemiş gözünün açlığını. çaresiz teşekkür eder, alamazsın tabağına hamur işi olan herhangi bir çeşitten.
ya da şöyle düşün, hani kalabalıkta daha iştahlı yenir ya yemekler, başkasının evinde yediğin daha tatlı gelir bazen insana; doldurursun tabağına ne ikram edilmişse.
- evde olsa yemez, şuna bak
derse anne o anda, iştah mı kalır adamda?
"yemez o yemez". bu sefer döndüğünde eve, de bakalım "anne ben açım" diye. emin ol der o da sana "valla karnını doyursaydın orda" diye.
