kara kışın yalnız adamlarıdır kardan adamlar. sobanın tavana yansıyan ateşine aldırış etmeden, sabahlara kadar camdan yaptığım kardan adamı izlerdim. ta ki pencere kenarında uyuyakalana kadar.
o aralar keşfettim. siz hiç fark ettiniz mi?
kardan adamlar 3 günlük, yalnız, renksiz ve neşesiz ömürlerine karşın hep gülerler.
küçük yaratıcılarının beceriksizce yaptığı, altı üstü üç tane kar topunun üst üste konulmasından oluşan ilkel anatomilerine aldırış etmeksizin gülerler.
suratının ortasına burun diye havuç takarsınız, gülerler.
buruşuk zeytinden iki de göz yaparsınız, ondan mutlusu yok.
kar topu atarsınız yüzüne, yine gülerler.
uçan tekme ile yıkarsınız, düşen kafasına inat yine güler kardan adam.
ne zaman ki güneş çıkar, kardan adamın yüzü o zaman düşer işte.
yok olmanın hüznü,;
önce gözlerine düşer, sonrasında; sanki çok da yakışmış gibi(!) sevindiği burnuna...
erir kardan adam.
sanki hiç erimeyecekmiş gibi, bir ömür sürecekmiş gibi beklemez hiç ölümü.
benim çocukluğumun kahramanı, penceremden bana bakan ve o soğuk kış günlerinde sobayla değil;
gülüşü ile içimi ısıtan kardan adamdır.
