birilerinin bi şeyleri başardığı için egosu olması kötü değil de. Sanki çok bi şey başardınız lan? Türkiye gibi kıytırık bi ülkede çok da zor olmayan üniversite sınavına girip 400 puan filan aldınız. Tabii bu da bi başarı ve ben tabii azminizi filan tebrik ediyorum ama bu övünülcek bi şey değil yaaa. Da vinci bile ölürken "insanlığa yeterince faydalı olamadım" diyerek gitti. Dört yıl filan okuyup "pff evet kitaplarımız kalın ya sormayın artık yaaa" diye gezip mezun olana kadar chp amca ve teyzelerinin " hukuk olmayan bi ülkede hukukçu olmak ehe ehe" gibi boktan esprilerine mezun oluncaya kadar katlanacaksanız. Mezun olunca da büyük ihtimal hayatınızı mahkeme salonlarında geçecek ve bi tesellisi olarak fena para kazanmayacaksınız. Ve bi şeyi hatırlatmam gerek ki çoğu zaman adaleti sağlayamayacaksınız. Yaaani işte öyle. Çok övünülcek bi tarafı yok yani. Bi imtiyaz değil. Bi sene oturup sınava çalışılıp yapılacak bi şey. Yine de komşular çocuklarına avukat çıktı diye sizi överler, üzülmeyin. Ama işinizi seviyorsanız da beni siktir edin yani. Ki muhtemelen edersiniz de. E edin de yani.
Ama bi de bunun benzeri tıpçı egosu var kiiiii öff yani. Bu egoya sahip olanlar tıp okumaya yeni başlayanlar ve sürdürenler de diyelim hadi. Mezun olunca hayatlarından bezerler, hastaneden çıkamadıklarından yine bi doktorla evlenirler. Maaşları kenar mahallelere yapılan havuzlu güvenlikli siteye ve çocukların özel okul masraflarına bi de araç yakıtlarına gider. Tabi bunlar kendilerini geliştiremeyen, sağlık ocağında lise son öğrencilerine rapor yazanlar. Yoksa tabii ki bütün iyi doktorlara deliler gibi saygı duyuyorum. Hatta lisedeyken az rapor yazmadı sağ olsun sağlık ocağındaki doktora da çok teşekkürler ve breakig bad'deki avukat gibi muhteşem avukatlara da ego şişirmede sonsuz özgürlük gelsin bırakalım yaaaa. Kime ne zararı var. Saal.
Ayrıca kedime saçmalayacak mükemmel bi yer buldum oh.
