sana ne yarram adlı eserimde bu konuya değinmiştim.
bana göre kadın dediğin çarşaf giymelidir. sevdiğim, aşık olduğum kadın hakkında benden başka kimsenin fikir sahibi olmasını istemem. esintisine bulutların karıştığı o güzel saçları hakkında sadece ben yorum yapabilmeliyim, ben beğenmeliyim sadece. yoldan geçen herhangi bir piç kurusu neden sevdiğim kadının güzel gözlerine kaşlarına burnuna dudaklarına baksın ki. kadın dediğin dünyanın en güzel en zarif varlığıdır. sevdiğim kadının ayakkabısına bile yorum yapılmasını istemem. çünkü benim özelim benim mahremim o kadın.
tabi şimdilerde milletin romalı paganist fahişeler gibi giyindiği bir ortamda ve zamanda benimle aynı fikirde olan bir kadın kaldı mı, orası da ayrı bir muamma.
