Kotudur. Eski bir animi anlatayim da nasil bir sey oldugunu anlamaya calisalim...
Ben koyde buyudum, gerci hala koyde ikamet ederim. is hayati vs sehirde yasasak da 3, 5 ayda, bayramlarda vs yine koye giderim. Neyse konu o degil. Epey bir zaman once orta okuldayken olsa gerek hafta ici okul, hafta sonlari iki parca inegi otlatmak icin arkadasimla can catlasa 10 parca inegi alir koyden 4 km kadar uzaktaki otlaga gotururduk. Yol uzun oldugundan mutevellit ogle yemegine gelemezdik, yanimizda yiyecek bir seyler gotururduk. Ogle ogununu bu sekilde gecistirirdik.
Annemin kalp rahatsizligi gun yuzune cikti, acik kalp ameliyati olmasi gerekiyor. O tarihlerde bu operasyonu samsun'da yapamiyorlar, annemin istanbul'a kosu yolu hastanesine gelmesi icap ediyor. Babam aldi annemi istanbul'a geldi. Biz tabi samsun'da. Kardesim ve ben iki kisi kaldik. Merhum babaannem refakat ediyor ebeveynlerimiz istanbul'da oldugu surecte.
Nur icinde yatsin babaannem yasli basli kadin, biz hasari iki kardes. Yetisemiyor tabi kadincagiz. Annelerin de ayri bir koruyuculugu vardir, size dair sizin akliniza gelmeyecek en kucuk ayrintiyi dahi hesap eder. Hafta sonu o gun yine, inekleri aldik komsunun cocugu ile bu uzaktaki otlaga gittik. Gittik ama orasi mahalleye gore yayla. Havasi sert, koyde gunes vardir orada yagmur yagar. Ustume kazak almayi akil edememisim. Oysa annem evde olsa illa ki bir seyler ilistirirdi ustume basima.
Velhasilkelam o gun yagmuru yedim. Yagmuru yedim ama komsu cocugunun soyledigi sozu asla unutmam: "annenin evde olmadigi belli oluyor!"
O an kendimi annesiz hissettim. Annesini kaybeden birinin neler yasadigini belki de ilk defa o gun bir nebze olsun anladim. Zordur lan anneyi kaybetmek. Sukurler olsun ki hala yanina gidip koynuna sokulabildigim bir annem var.
