Beş yaşında minik ve masum bir çocukken sahip olduğum düşüncelerimin hepsi şu koca halime ulaşana kadar değişmemiş olsa da içimde değişen tek şey bu işte, güzel günlere inanmak ne zaman olumlu düşünsem içime karabasanlar yolladılar, ne zaman halimden memnun olsam ilk dakikadan karşıma memnuniyetsizlikte marka yapmış sıfatsız çıktı. Güneşe göz kırpıp kedilere dil çıkararak mutlu olmayı hedefleyen insanın kalbini niçin bulandırmaya çalışıyorsunuz diye defalarca sorsam da cevap alamadım. "Yine de..." diyorum. Bendeki bu düpedüz aptallık işte!
