tam bir cehennem. hem de dünyada olabilecek en ateşlisinden.
burada yaşayan insanları anlayamıyorum. evet vatanları olduğu için buradalar ve evet suriyelilerin yaptığını yapmadılar, evlerinde kaldılar ama bölgede durum öylesine içler acısı ki...
eline silah alan herkes bir grup burada. haşt-i şabisi var haşt-i vatanisi var, peşmerge, ninova muhafızı var. kendi milli ordusundan bahsetmedim dikkat ettiyseniz. ve tabi ki işid.
işidin bittiği yerde sünniler ile şiiler boğaz boğaza geliyor. (bkz: musul) en ufak kıvılcım onları birbirlerine vurduracak.
amerika barış getirip nükleer silahları ortadan kaldırmak için ülkeye girdiği günden beri durum böyle. bitecek gibi de durmuyor. bölge yıllar boyunca bünyesinde o kadar terörist grup eritmesine rağmen insanlar hâlâ ellerinde silahla bir şey yapamayacaklarını anlayamıyorlar.
insanların cahilliği de üzüyor beni. Bu kadar cahil kalmayı hak ediyorlar mı, düşündürücü. isviçre de doğan bir bebeğin yaşadığı hayata, doğduğu dünyaya bakıyorsun bir de dönüp yani başında bu bölgede doğan bebeğinkine... bir bebeğin bu hayata maruz kalacak ne suçu olabilir ki?
şu atmosferde ne kadar ütopik gelse de, umarım bir gün burası da en azından ortalama bir dünya ülkesi huzuruna kavuşur.
günlük işlerimizi yaparken az biraz böylesi hayatları da düşünürsek eminim yaşantımız daha çekilebilir gelecek. ha bir şey yapabilir miyiz? sanmıyorum.
kendimize ne kadar hayrımız var ki, kafamızı kaldırıp başkasına bakalım.
belki çocuklarımıza kendi yapmadığımız şeyleri örneğin başkasının derdiyle dertlenmeyi öğretiriz. bu bile neresinden bakarsanız bakın bizim durumumuzdakiler için elle tutulur bir şey.
