17.
-
varlığımın sebebi "o" imiş bilemedim.
geldiğimde zaten kazınmış hafızamdan ona giden her eğim.
düşerken bu dipsiz boşluğumda, bir tek ona varma aşkıymış aldığım her nefes,
öğrendim.
ararken eşref-i hürriyetimi, her çırpınışta etten ve kemikten inşa etmişim mahpusluğumu, anladım.
yol almak için huzura, her kertede kustum hayatımı yeniden yol almayı hak etmek için.
geride kalan bir tek iz, ekmek kırıntısındaymış meğer,
bilemedim
koşarken kırıntının peşi sıra, çarptım duvara tüm bildiklerimle ve ufalandım
ufalandıkça ufaldım ve utandım tüm yaşanmışlığımdan.
