yakındığım en büyük problemim. allah çarpsın bir kere tam onikiden vuramadım hayatta bişeyi. beyin özürlü oldum yalnızlıktan amk. halbuki konuşmak ne büyük erdemmiş. beyni dinç tutan nadide bir faktörmüş meğersem. insan yalnız kalınca önce konuşmayı, sonra düşünmeyi, sonra da kendini unutuyo silinip gidiyo sönmüş bir yıldız gibi. bu örümcek ağından kurtulmanın bir yolu yok, örümcekten merhamet dileyebilirsin ancak, belki salar seni.
