insanın varoluşuna anlam katma uğraşında ara ara duraksayıp düşünmesiyle içinden çıkılmaz bir hal alarak düştüğü durumdur. sonuçta biz kendimize anlamlar yükleyerek değerli olduğunu düşünen varlıklarız ve bunların gerçekte hiçbir karşılığı yok. bu gerçeklik bize an an vurduğunda bu yüzden sendeleyip kendimizi kötü hissediyoruz çünkü biz kandırılmaya açız. evet bu öylesine açlık ki bunun için kendi dışımızdakileri bile kullanabiliyoruz. o bize biz ona değer vererek bu hiçliğimizi gizliyoruz. yapay kalabalık yaratıp yalnızlığımızı da unutmaya çalışıyoruz ama gece yatağa girdiğimizde azcık düşününce zihnimizde oluşan o karanlık bize yalnız olduğumuzu hatırlatıyor.
yani demem o ki, değersiz olduğunu hissetmek her daim insanın başına gelecektir çünkü bu insanın en çok yüzleşmekten korktuğu gerçektir.
