insanların kendi hayatlarıyla ilgili verdikleri, karışma lüksünün kimsenin haddine olmadığı bir karardır. bir anlık bir bunalımla ya da sinirle gerçekleştirilmeyecekse kimsenin engel olmaya hakkı da yoktur.
bilmedikleri kişilerin hayatları hakkında kendinden emin konuşmak hastalık falan olmalı ya. bu tipler tedavi edilmeli ve topluma kazandırılmalı.
bazı insanlar vardır içlerinde lüzumsuz bir umut barındırırlar. ne olursa olsun devam etmeye çalışırlar. hayatları hayalleri üzerine kuruludur sürekli mutsuzdurlar.
bazı insanlar da intihara meyillidir. umut etmek yerine akışına bırakmayı tercih etmişlerdir. realistlerdir ve hayatın ne kadar boktan olduğunu bilirler. buna rağmen gülmeye devam ederler. çünkü bir beklentileri yoktur. bir şey ne kadar kötü de olsa neyse bu da böyle oldu gülmeye devam derler. vakti zamanı gelince de kendi iradeleri ile çekip giderler. kimse de buna mallık rezalet bencillik vs diyemez. hanginiz bencil değilsiniz? hepiniz bana dokunmayan yılan bin yaşasın derdindesiniz.
bu hayatta en nefret ettiğim şey de bu. herkesin dibine kadar bencil olması ama kendileri hariç herkesi bencillikle suçlamaları... siz de aynaya baktığınız zaman, bir yerde birileri acı çektiğini bildiğiniz halde güldüğünüz zaman ya da yolda yürürken yanınıza peçete satmak için gelen çocuğun başını okşamak yerine tiksinerek baktığınız zaman kendinizden iğrenmiyor musunuz? o zaman on numara bir bencilsiniz ve kimseyi de bencillikle suçlama hakkına sahip değilsiniz. ama her insan hayatına istediği zaman son verebilme hakkına sahip. yok şu olacak yok bu olacak diye %70i çomar olan bir toplumda yaşamak zorunda değil.
