Tanı konulmadan geçen 2 ay, derslerinize giren hocaların doktorlarınız olması, kaybolan bir yıl, ölümü beklemek, umutların tükenmesi. Ya sonra... Tanınızın konulmasına yardım etmek, kurulda ki hocaların bulamadığını bulmak. Bütün sınavlardan geçmek. Tekrar hayata tutunmak. Sanırım tüm bunları yaşayan başka kişi yoktur. Ha unutmadan taburcu olurken dahiliye hocanızın steteskop hediye ettiği o sahne. Allah ın verdiği her güne bin şükür.
