ruhum daralıyor. ne yaparsam yapayım, nereye gidersem gideyim mutlu hissedemeyecekmişim gibi geliyor. pozitif düşünmeye çalışıyorum hem de hiç olmadığı kadar ama yine de fayda etmiyor. gece yatarken, sabah uyandığımda, gün içinde hatta etrafımda bir sürü insan varken yalnız hissetmek ne demekmiş şimdi anlıyorum. koşup birinin boynuna sarılıp saatlerce ağlamak istiyorum. ailemi özlüyorum. kedimi özlüyorum. eski çocuksu beni özlüyorum. o kadar saçma bir yerdeyim ki ve buna yine ben sebep oldum. birşeyler düzelir sanıyordum ama düzelmedi. yine huzuru bulmak yerine huzursuzluklarla başbaşa kaldım. insanların saçma sapan ego yarışlarına maruz kaldım. nefret ediyorum bu olmayan düzenden. kasten insan üzmek diye bir suç var ve bunun da cezası olmalı. o olmayan cezayı da ben kendi başıma çekiyorum oysa ki kimseyi de üzdüğümü düşünmüyorum. ben sadece kendimi üzüyorum bu hayatta bilerek ve isteyerek. bu çok acı. kazım abiden gelsin son cümle de. kalbim acıdı.
