düşüncelerimi, hislerimi özgürce söyleyebildiğim zaman... düşünsenize karşımda nasıl biri olduğunu bildiğim biri var ama
ben ona haykırarak 'işte sen busun!' diyemiyorum. neden? huzursuzluk çıkmasın, yüz yüze bakıyoruz vs. veya biri var mesela, görünce içim kıpır kıpır... aşk mı? belki, basit bir hoşlanma dahi olabilir ama hissediyorum o iyi biri, doğru biri ama bunu ona söyleyemiyorum, söylemem... öylece kayıp gitmesini izleyeceğim. illa mutlu mu olmak lazım? üzülmekte bir şey, en azından bir şeyler hissederek insan olduğumu unutmuyorum.
