Motosiklet kullanmaya yönelik duyulan sürekli istektir.
Bu gün böyle bir bağımlılığın olduğunu tüm damarlarımda hissettim. Hemen aydinlatayim, her hafta olduğu gibi Bursa'dan Eminönü ne indim. Mecidiyeköy deki is yerime gitmeden önce eve gider eşyalarımı bırakır motorumla işyerine geçerdim. (motosiklet dediğim 50 cc Lik bi fındık faresi bu arada). Erindim eve gitmeye, Haliç'e kadar yürüyeyim, biraz açılır metroya biner Mecidiyeköy e giderim dedim. Demez olaydım. Sabah 8 de sen misin metroya binen, 20 dk oksijensiz solunum neticesinde metrodan isyerime 400 metre uzakta indim. Motosiklet üstünde 2 dk da geçtiğim bu mesafe tabana kuvvetken bitmedi gitti. Şimdi de eve dönmek için otobüste ayakta gidiyorum. Resmen motosikletime gidip sarılıp ağlayasım var. Meğerse istanbul gibi yerde o minik fındık faresi ne çok zamanımı kurtariyormus da gıkını cikarmiyormus. Zor yoldan öğrenmiş oldum.
