psikiyatri servisinde yatan dedeme refakatçi olduğum bi akşam iki hasta zarsız tavla oynuyor. onları izliyorum. baya baya zar atma hareketi bile yapıyorlar, "3-5" diye kafalarından sayı söyleyip hamle yapıyorlar. sona gelindiğinde, birinin 4, diğerinin 1 pulu kaldı. 4 pulu olan zar atmış gibi yapıp "6-1 tüh ya" dedi. 6-6 dese oyunu kazanacak.
güldüm kendi kendime. dürüstlerdi en azından.
çok hayat tanıdım orda, daha doğrusu çok hasta.
mesela aynur abla. hamile olmasına rağmen sabah akşam çay sigara yapan bir kadın. doktoruna sordum karnındaki çocuğu istemiyormuş. onu geçtim evdeki 2 çocuğu da istemiyormuş. bir anne neden evladını istemesin?
diyeceğim o ki sabahları trafiğe, insanlara, hayat şartlarına, patrona vb. şeylere söverek işe giden ben artık akıl sağlığım için şükrediyorum. akabinde beden sağlığım için de.
hiçbir şey zarsız tavla oynatacak kadar kafaya takılmamalı bence.
