bir sohbet ortamında muhafazakar diye tanımlayabileceğim bir kadın arkadaş epey uzun bir konuşmasında '' kimin hatırlamıyorum'' diyerek bu sözü söylemişti. ben de nietzsche diyerek yardımcı olmaya çalışınca çok bozulmuştu nedense. artık nasıl bir algı oluşturduysa nietzsche ye ait bir söz kullanmış olmak kafasında. kabullenmek istemedi bir türlü, mümkün değil, kontrol etti telefondan. gizlediği nihilizmini açığa çıkarmışım gibi kötü kötü baktı bana. düzeltiğime pişman etti beni velhasılı kelam.
işte böyleyiz biz dogmalarımızdan eğitim seviyemiz ne olursa olsun kurtulamıyoruz. ya hep ya hiç, ya sev ya terket. bir yazar veya düşünürü beğendiysek sanki artık yanlış veya eksik hiçbir şey söyleyemezmiş gibi geliyor. ya da tam tersi beğenmediysek hiç doğrusu olmazmış gibi. öylesi kolayımıza geliyor belki. kısa yoldan bir gruba dahil oluyor, bir kimlik kazanmış oluyoruz hiç kafa yormadan. bizim yerimize düşünmüş işte adam ne gereği var kafa yormaya. kimlik arayışından çok, kolaycılık ve tembellik aslında ideolojiciliğin altında en çok yatan fikrimce.
