Bir karasinek vardı bugün odamda. Belli yavru daha. Belki de dünyaya gözlerini benim evimde açtı. Ailesi olarak görüyor beni belki. Galiba o yüzden ki korkmuyor benden. Elime, koluma, yüzüme, tüm vücuduma konuyor.
Bir ara dedim olmaz böyle, konuşalım seninle. Çektim masanın üstüne, Öyle böyle derken sohbete daldık. Biraz suskun. "e canım sen de hiç konuşmuyosun" dedim bir şey demedi. Sonra "dur dedim senin keyfini getirecek bir şey biliyorum." Hemen açtım kerimoğlu zeybeğini. Ritmi tutturdum ellerimle. Hoşuna gitmiş olacak ki ellerini ayaklarını ovuşturdu kerata. Kalk oynayalım dedim. Ben oynadım o uçtu, keyfimizi bulduk.
Daha sonra ben yine masada oturmuş çalışırken yüzüme konmaya başladı. Biraz arsızlaştı gibi. Bir anlık sinirle "başlarım ama sana" dediğim gibi kaptım raid sineksavarı. Konmuş bacağıma kaçmıyor, sıksam sıkarım. Sonra durdum düşündüm. "ulan bu hayvan bana güvenmiş ki kaçmıyor. O kadar muhabbetimiz var. Bir yaşanmışlık var. Şimdi ben bana güvenen birini nasıl öldüreyim?" O an bıraktım raid'i masaya. Dedim takıl istediğin gibi ben dersimi çalışıcam.
