Dalından kopan yaprak misaliyim sanki. Her geçen zaman kuruyorum biraz daha. Ne ağacın umurundayım ne diğer yaprakların. Çiçek açanlar var. Güneşin, rüzgarın, yağmurun, gecenin tadını çıkaranlar var. Sanki ben hiç varolmamış gibi. Savruluyorum en ufak rüzgarda bile. Parçalarımı bırakıyorum her düştüğüm yere. Yavaş yavaş tükeniyorum. Farkına varan olmasa bile.
