Mutsuz olmak için belli bir sebebim yok ama mutlu olmak için de bulamıyorum. Aniden bir gülme geliyor az komik olan ama aslında o kadar da gülmelik olmayan bir espri yapıldığı sırada, oh lan ne güzel hayat diyorum fazla değil 10 dakika sonra tüm bu insanlar ne anlatıyor ya diye içten içe soğuma yaşıyorum.
Yatağımdan kalkıp başımı uzattığım pencereler hayal ediyorum. Her biri ayrı sokağa bakan ama aşağı inmeyi düşünmediğim.
Ne güzel mod diyorum tam şiir yazmalık, tam böyle hallerde yazılmıştır kesin o şiirler diyorum. Sonra yazayım derken yine gülme geliyor, napıyosun sen iyice tribe bağladın git içeri bulaşıkları yıka diye konuyu değiştiriyorum.
E belli ki çok konuşuyorum, konular bağlanmıyor. Dinleyici kendim olduğum için çok da önemsemiyorum konuların birbiriyle ilişkilerini. Umrumda da değil ne yaparlarsa yapsınlar zaten.
