Hamile bir kadın kucağında yavrusu. Aklında düşünceler, geçim sıkıntısı, hayatın kendisi. Evde yalnız eşini bekler.
Aklında ölüm var mıydı acaba, o gün düşünmüş müydü bunu hiç? Siz düşünür müsünüz hiç? Bugün öleceğinizi, sadece birkaç saniyede bir ceset bir anı olacağınızı? O da düşünmemişti muhakkak. Kapısı kırıldı, gücü yetmedi kaçamadı, iki orospu çocuğu onu o sarı sokak lambalarının altında sürüklerken kimse görmedi, duymadı. Aldılar götürdüler bir yere kinlerini kustular, yetmedi öldürdüler, 3 canı canice aldılar. Rüzgar esti güneş battı bir taş parçası gibi orada kaldılar. Güneş doğdu birileri buldu haber oldu olay oldu yarın da unutuldu. Aslında yarın da yeniden oldu. içimizdeki sevgiyi öldürdük çünkü, ahlaksızlaştık cıvıttık sapkınlaştık. Onları bir yandan da biz öldürdük. Sadece bilmiyoruz.
