vahsettir. ahlaksizliktir. vicdansizliktir. bunlar hep ailede bitiyor. ben yurtdisinda yasayan, musluman kokenli olmayan, kupeli piercingli sakalli bir insanim. turkiye'de beni su an bilgisayarin karsisindaki halimle herhangi bir sehre, kasabaya, koye koysan, insanlar ya bana uzayli gibi bakar, ya kufur eder, ya dovmeye kalkar, ya da oldurmeye. neden? cunku ben onlarin cercevesinde ahlaksizlik, edepsizlik, iyi olmayan her seyi temsil ediyorum. ama sunu soyleyeyim, ne kimsenin malina gozum ilisti simdiye kadar, ne kimsenin canini yaktim, ne kimsenin vucuduna zorla sahip olmaya calistim, ne insanlari tercih, gorunus ve dininden dolayi yargilayip saldirdim, sozlu ya da fiziksel olarak. ve kendimle gurur duyuyorum. ama bunlar boyle kendi kendine olmadi, cocukken daha ogrettiler bana sevgiyi, saygiyi, ahlagi, vicdani. en ufak bir hatamda annem beni duzeltti. ve bir sure sonra annemin beni duzeltmesine gerek kalmadi, cunku bana verdigi sevgi eksilmesin, beni kotu bilmesin, annem uzulmesin diye hareketlerimi ve sonuclarini kendim degerlendirmeye basladim. bu da zaten bence aile demek, aile egitimi demek, insan olmak demek. baskalarinin, dini kurallarin ya da toplumun sana bir sey soylemesine gerek kalmadan genel anlamda neyin iyi neyin kotu oldugunu degerlendirebilmek ve ona gore hareket edebilmek. insan olmak bu kadar mi zor? illa ki bir yasa, bir otorite ya da bir din mi gerekiyor guzel insan olabilmek icin? bence hayir. tanidigim bir cok kati muslumandan, hristiyandan, yahudiden ya da herhangi bir x'ten cok daha iyi bir insan oldugumun farkindayim, kupemle, piercingimle, gavurlugum ile, ve su haberleri okudukca kendimle ve ailemle daha da cok gurur duyuyorum ve insanligin geldigi noktaya agzim acik bakiyorum oyle uzgun uzgun.
