Bulunduğum noktadan kesinlikle hoşnutsuzum. insanların kendilerini kandırmak adına söyledikleri yalanları kendime söyleyerek avutuyorum biraz kendimi. Sonra, sonra bunların hepsinin birer avuntu olduğunu bilerek uyanıyorum yeni güne.
insan özlüyor, "mutlu" olduğu günleri. Fotoğraflarmış elimde kalan. Mikail bile bazen Sıçıyor ağzıma. Geçenlerde bilgisayarım çöktü zor kurtardım benliğimi, mutluluğumu.
Ot gibi birşey oldum ben. Sabah kalk işe git. Akşam gel yemek, duş, temizlik üçlüsünden birini seç. Sonra uyu. Sonra kalk uykusuz kalk ama kahve iç, hazırlan işe git. Çalış çalış çalış yorgunluk sonra yine gel aynı terane.
Sıkıldım, bezdim. Hayatımda en büyük heyecan işe bisikletle gitmek. Bazen bisikletin üstünde gözlerimi kapatıp rüzgara bırakmak biraz olsun kendimi. Sonrası...
Sonrası yine hüzün işte.
Aslında melankolik olmayı severdim eskiden. Çünkü hayatımda farklı bir noktaydı. Artık sevmiyorum. Hiç bir şeyi, hiç bir kimseyi sevmiyorum.
Tek başımayım bu hayatta ve korkarım ki geriye bırakabileceğim tek şey hüznüm olacak.
Bu arada korku demişken bazı şeylerden daha az korkar oldum. Büyük hayaller kuramıyorum da zaten. Hayaller küçüldükçe korkularımda küçüldü. Küçük bir insan oldum. Aslında bu beni daha çok bunaltıyor.
Son olarak, yine uykumu kaçırtıcı şeyleri görmek. Buna bilerek ve isteyerek devam etmek, mazoşizm olsa gerek.
Kimsenin bu yazdıklarımı okuyacağını zannetmiyorum. Sadece yazmak için yazıyorum. Belki birilerinin gözüne çarpar ve sonrasında "demek böyle düşünüyormuş" diye adlandırmak için yazdım.
