bir zamanlar.. çok zaman önce hatta. ben küçücük bir kız iken... aklımın odaları sadece 'o'nunla doluyken. bir vakit öyle esmişti. o gitmeden önce. sadece yarısının yarısını buraya yazabileceğim kadar özel, içten, bana ait. bize demeli belki de..!
~* nefesim nefesine \\
aynı şehirde nefes alıyor olmanın yettiğini bilmiyordum.hem çok uzağımda hem yakınımda olsan da beni avuttuğunun farkında bile değilmişim..öğrendim ama ağlamayı.elbet hepsi geçecek bir gün.biteceksin sen de.şimdi gidiyorsun...bu kez gerçekten terkediyorsun bu şehri.ne demeli şimdi, neyi söylemeli sana..."kal. gitme sana muhtacım" mı? yoksa "yolun açık olsun be sevdicek sen hep gurbettin zaten bana" mı? söyle hangisini?!
bu son gidişin. adamakıllı son terkediş! yeni başlangıçlara gebe, yeni heyecanların habercisi bu gitme. boşversene ya bu saçma kabullenmişlik de ne?sanki her şey olağanmış gibi.. değil mi zaten. evet öyle. yeterince aşikarım zaten sessiz vedalara. kılıf bulmak yeni çıktı. susmalı insan, susmalıyım! uğurlar olsun göğsümün sol yarısı !
~uykumun arasında çağırdığım... hoşça kal.
