özgür ruhların sıkıntısı.
ne çok insan tanıdım en büyük hayali öğretmen olmak olup, evlenmek, yuva kurmak isteyen...
şimdiden ait gelecekteki yuvasına, eşine, çocuklarına...
hayallerine ait.
ait olamayanlara zaman zaman bir hapishane, bir hücre olmaz mı o yuva...
"ne kadar eğlenmiştik o gün"
yıllar sonra karşılaştığın arkadaşın kurar bu cümleyi.
evet, eğleniyordum gerçekten
ama ben saatime bakıyordum gülerken
size çaktırmamaya çalışırken...
diğer parçalarım başka yerlerdeydi, zaman ilerledikçe ki huysuzluğum da bu yüzdendi...
ama başka yerde olsaydım inan,
bi parçamda sizde kalacaktı.
ait olamadığın bir sürü yerden vazgeçip, yeni ait olamayacağın yerlere gitmekle geçecek ömrün.
kimi zaman belki ait olurum buraya diyerek...
kimi zaman da içteniçe ait olamayacağını bilerek.
ama hep giderek.
