bakma gülüyoruz gündüzleri, her şey mükemmel muhteşem.
gece çökünce kalınca odanda tek başına bilgisayarınla başlıyor kafana kafana vurmaya düşünceler.
hayır öyle bir hale geliyorsunki abi keşke düşünemesem dahi diyorsun. çünkü kafanı acıtıyor. bildiğin beyninde alnına ve şakaklarına doğru vuruyor acısı, sızlatıyor.
en basitinden geçim derdine düşüyorsun, kendin. sonra bakıyorsun yalnız değilsin, bir ailen var.
öyle zaman geliyor ki evde ağzımı açasım gelmiyor. annem üzülüp 'sende bi haller var, noldu yavrum?' deyince mecbur kalıp konuşuyorum. 'hiç canım' deyip ufak bir gülümsemeyle geri dönüyorum.
bunalıyorum böyle daralıyorum. hava ayrı sıcak zatenellerim dahi terliyor.
ya diyorum neden bir gün de mutluluktan uyuyamasak? neden bir gün de mutluluğumuzu bölmemek için uyuyamasak abi?
yok olur mu amk? tabi ki gecelerin zehir olacak, beynine cam kırıkları dolacak, kafatasını kesemeyecek, kafanda dönüp dönüp duracak.
dertleri, sıkıntıları geçip neden deyip sorgulamaya başladığında zaten gözlerine yenik düşüp kapatıyorsun.
