önceleri bilmezsin.
her gittiğin yerde neden önce saatlere bakarsın,
en eğlendiğin vakitlerde neden tası tarağı toplar evine gitmek istersin,
özledim dediğin arkadaşlarınla neden buluşmayı hep ertelersin.
anlam veremezsin.
önceleri anlamazsın.
birine bağlanmaya çalıştıkça ondan uzaklaştığını farkedersin,
sevmeye başladıkça inkar eder,
etrafın kalabalıklaştıkça belki daha çok yalnızlaşırsın.
ama kafaya takmazsın.
önceleri umursamazsın.
herkes çevrendedir nasılsa. bir telefon etsen yeterdir.
istediğinde çalarsın kapılarını.
severler seni bilirsin.
sende onları seversin.
bir sevgilin olur sonra.
sen "aşık oldum" dersin.
ama tanıdıkça yabancılaşırsın, aslında öyle iyidir ki o.
kendi vicdanın kırbaçlar sırtını senin,
terkettiğine üzülürsün.
ama hiçbir zaman geri dönmezsin.
ailenle vakit geçirirsin sonra.
karşılıksız bir sevgidir bu.
gene de düşlerini süsleyen, uzak şehirlere kaçma isteğidir.
uzak şehirlere gidersin sonra.
ya da başka ülkelere, başka kıtalara.
haritada gördüğün yerler ayak bastığın yerler olur belki.
duramazsın oralarda.
bir gece vakti alırsın ülkene dönüş biletini.
duramazsın işte hiçbir yerde. barınamazsın, dar gelir her yer sana.
sıkılmana luzum yok. en eğlendiğin vakitlerdir bazen, kendini en çok yalnız hissettiğin anlar.
sen her yere aitsindir ama görünüşte. her ortama ayak uydurursun. seni tanıyanlar belki böyle derler arkandan. bir gün orada bir gün burada, her yere ve herkese yetişirsin.
ama içten içe bilirsin sen aslında hiçbir yere ait değilsin.
aynada gördüğün tanıdık yüz
aslında bir yabancı.
yaşadığın ev belki kaçmak istediğin,
kaçınca dönmek istediğin...
kendine bile itiraf edemesen de bilirsin sen, hiçbir yere ait olmadığını ama en çok;
sahiplendin sandıklarından kolayca vazgeçebildiğini gördüğünde anlarsın bunu.
